Gezmek benim için iki aşamadan oluşuyor; Birinci aşama (ki bundan da gerçekten çok keyif alıyorum); gitmeden önce ülke ve şehirle ilgili araştırma yapmak; internetten gezi blogları okumak, nereler gezilir, neler yenip içilir, modern mimari örnekleri nelerdir... İkinci aşama ise; zamanı gelince hem bu notlar dahilinde hem de spontane olarak gezmek, keşfe çıkmak.

Gezerken yanımda benim gibi “gezmek” dendiğinde gözlerinin içi parlayan arkadaşlar oluyor. Bazen de yalnız çıkıyorum yola ama bu demek olmuyor ki yolda yalnız oluyorum. Dünyanın farklı yerlerinden gelen güzel insanlarla tanışıyorum, gezdikleri yerler hakkında tavsiyelerini ve ülkelerini dinliyorum, ülkemi ve şehirlerimi anlatıyorum, bazen de rotamız kesişiyorsa beraber geziyoruz. Hala iletişim halinde olduğum dünyanın farklı yerlerinden arkadaşlarımın olması çok keyifli bir şey! Bazen Portekiz’de hostelde tanıştığım Japon bir kız, babasıyla İstanbul’a geleceğini müjdeliyor. Bazen kebap canavarı Hint bir meslekdaşım ailesinin İstanbul’a geziye gittiğini ve şehre bayıldıklarını, en kısa zamanda da kendisinin geleceğini mesaj atıyor ve bir yıl sonra dediğini yapıyor. Bazen de Almanya'dan bisikletleriyle Hindistan'a gitme macerası yaşayan iki Alman'ı İstanbul'da konuk edip hikayelerinin ufacık bir parçası oluyorum ve bir yıl sonra Hindistan'dan attıkları kartpostalla gülümsüyorum...

Yerel insanlarla iletişim halinde olup, onların yönlendirmesi ve tavsiyeleriyle turistten öteye geçmeye çalışıyorum. Yukarıdaki fotoğrafta muhtemelen Lizbon'lu anonim bir sanatçının eserini görüyorsunuz; Turistler teroristtir! Kendisine katılıyorum bir taraftan, gerçekten turistler bazen yok edici olabiliyorlar. İşte bu yüzden turist olmanın ötesine geçerek gezmek amacım. Bulunduğum yere az iz bırakıp, bulunduğum yerin bende çok iz bırakmasını amaçlayarak...